Natomiast dla naszego wywiadu zdobywałem kopię głównie najbardziej tajnych raportów I i II stopnia tajności oraz dołączonych do ich oryginałów kart informatorów, w specjalny sposób zabezpieczonych kopert, które otwierałem metodą opracowaną przez naszą centralę. Fotografowałem je maleńkim aparacikiem fotograficznym o nazwie „Minox”. Zaś na ksero odbijałem wszystkie inne, mniej tajne materiały, w tym tak zwane instrukcje dzienne, które – mimo swojej nazwy – przychodziły z centrali CIA co kilka lub kilkanaście dni. Zawierały one różne instrukcje nakazujące w trybie pilnym wprowadzenie na antenę najbardziej gorących dziejących się aktualnie wydarzeń, mogących wskazywać na zmiany lub modyfikacje polityki amerykańskiej.

Materiały te przekazywałem oficerowi prowadzącemu podczas spotkań, które odbywały się co trzy miesiące, w weekendy, w stolicach różnych krajów europejskich. A następnie,  gdy po pewnym czasie został mi przydzielony stały łącznik, odbierał ode mnie zdobyte materiały w każdy pierwszy piątek każdego miesiąca po godzinie 17:00 tuż w pobliżu ratusza monachijskiego metodą „BMP”, polegającą na błyskawicznej wymianie identycznych teczek w trakcie mijania się w miejscu publicznym.